13. Hafta

13. Haftamdan merhaba. Yoğun, düzensiz, saçma günler geçirdiğim için yoktum buralarda. Lakin döndüm ve geçen zaman içinde 13 haftalık oldum..

İlk 3 aylık dönem olan 1. Trimester geride kaldı. Yaklaşık on gün önce doktor muayenem vardı. İlk doğumum mecburi sezeryan olduğundan bundan sonraki bütün doğum şekilleri de çoğunlukla sezeryan yapılıyor. Çok az bir insan ve doktor sezeryan sonrası vajinal doğum (ssvd) desteklıyor ve hayata geçiriyor. Her zaman normal olması istediğim içim 'ilk çocukta şansımı kaybettim ama bu kez denemek istiyorum bende ssvd yapmak istiyorum.' diye söyleniyordum..

 Bunun için okuyabildiğim kadar doğum hikayesi, makale neye denk geldiysem okudum. Facebook üzerinde ssvd grubuna üye oldum. Oradaki bilgilerden yararlandım. Tamam dedim Rabbim'de izin verirse olacak gönüllüyüm riskleri kabul ediyorum ve bende bunu yaşamak istiyorum..

 Bilmiyorum nasip olacak mı? Umarım bu sefer olur..

 Çok da umutlu olmasamda isteğim bu yönde. Umutsuzluğum sebebine gelince; sezeryan ameliyatından yaklaşık 7 ay sonra hamile kaldığım için riskler artıyor. Normalde ssvd yapabilmek için aranan şart aradan en az 2 yıl geçmesi. Ben bu süreden daha kısa bir zamanda hamile kaldım.

 Gittiğim doktora bu isteğimden bahsettim oda saolsun! riskleri anlattı. Ssvd bırakıp dikişlerim açılmadan gebeliği tamamlarsam sevinmem gerektiğini, benim yerimde olsaymış

 kürtaj kararı ile gebeliği sonlandırmayı tercih edeceğini, takibimin daha büyük bir hastanede yapılması gerektiğinden bahsetti..

 Aslında ssvd yapmayı aklımın ucundan çıkartıp sağ salim gebeliğimi tamamlamak için dua etmem gerektiğini söylemeye çalıştı sanırım. Ya da ben öyle anladım.Ya da korktum. Evet korktum, hala da korkuyorum..

 Muayene odasından çıkınca 'Allah'ım lütfen ölmeme izin verme Poyraz çok küçük' diye dualar ettim. 

Ee durum ciddi, uyarı lambalarıda yanınca eşimin ısrarı ile ailelere bildirdik haberi. Herkes şok tabi. Gerçekten sevindiler mi, Poyraz küçük diye karamsarlığa düştüler mi bilmiyorum. Durumun ciddiyetinden de bahsetti eşim biraz. Ne tepki verdikleri bilmiyorum yanlarında değildim ama sonradan bana dönüşler tebrik ve 'benim bir tanıdığımda da böyle oldu bişey olmadı' şeklindeydi. 

İki gün sonra zekai tahir burak hastanesi gittik muayene için. Durumu anlattım Allah razı olsun bu seferki doktor potansiyel cenaze gözüyle bakmadı! Daha ılımlı şekilde anlattı. Takibimin yapılmasını, 5 aya kadar çok fazla sıkıntı olmayacağını, 5 aydan sonra bebek büyüyeceği için dikişlere baskı olacağını, dikkat etmem gerektiğini,agrım olursa hiç beklemememi..

 Durumu özetlersek hayal ettiğim gibi olmayacağı anladım ama nasıl olacağını hayal edemiyorum. Başka alemlere sürüklendiğimi, ehliyetsiz araç kullanmak gibi bilmediğim işin içinde olduğumu hissediyorum sadece. Sonu güzel olsun..

 Bu haftaya gelincee aslında şu iki-üç haftadır olan biten,söylenenlerden kendimde ne olduğunu anlayamamıştım. İpi iyice kaçırmadan bir yerinden tutmak lazım.

Mide bulantılarım tamamen geçti sayılır. Bazı kokularda nüksetsede rahatsızlık derecesi epeyce düştü. Gebeliğin ilk haftalarında gögüs hassasiyeti yok oldu çok şükür. Poyraz'ı emzirirken canımdan can gidiyordu şu an ısırmazsa hiç sorun yok. Sürekli uyuyup kalmıyorum da bu güzel çünkü ilgi bekleyen bebişe zaman kalıyor.

 Karnımdaki ufaklıga gelince büyümüş sıpa şeftali kadarmış ;) Tam olarak hissedemesemde bazen kelebek uçması gibi hissediyorum yada öyle umuyorum. Merak ediyorum da. Cinsiyetini, kendini, karakterini. Nolur uslu ol bebeğim ikinizide ihmal etmek istemiyorum..

Göbeğim resmen özgürlüğü ilan etti. Zaten tombik olan ben çıkan göbekle hiçbir şeyin içine giremez oldum. Hamilelikler ortaya döküldü ya hayırlısı. Poyraz'da bu kadar erken mi çıkmıştı göbeğim hatırlamıyorum.

Herkes için sağlık ve huzur istiyorum..